Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

Seni parmak uçlarıma hapsettim. Şuan ve geçmişte yazdığım her satırda içimdeki sen saklı. Unutmadım, insan ilk koşulsuz sevgiyle bağlandığı kişiyi nasıl unutur ki ? Bunu unutmak kendini unutmakla aynı durum. Çünkü insan sevgiyle doğar ve var olur. İnan bu satırları yazmak çok zor. Sevgi nedir bilmeyen birini sevmek gerçekten hiç kolay değildi. Biliyorum yokluğun benim için daha hayırlı oldu. Yoksa sende beni severdin. Bana gülümserdin. Hep yanımda olurdun. Sahi hiç mi düşmedim aklına yada bir ihtimal gönlüne? O zamanlar gözlerinde kendimi görmeyi çok isterdim. Ne güzel olurdu her şey yada olmazdı bilmiyorum. Ama bu belirsizlikler bile özeldi. Çocuktuk ama seni sevmek çok güzeldi. Tıp da yazmaz ama sevgi gerçekten iyileştiriyor. Sen beni sevmeyi denemesen bile, seni sevmek beni iyi biri yaptı. İtiraf etmek gerekirse, ben zaten seni sevmekten çok, seni sevmeyi seviyordum. Bu yüzden p işman değilim. İnsan sevmekten pişman olur mu hiç ? Olmamalı. Bu arada u marım sende iyisindir. Kötü olma...

 Elimde bir kar küresi sanki bir dostun gülümsemesi...   Yaratan bana hayatım boyunca çok güzel mucizeler bahşetti. Hep tam zamanında doğru insanları gönderdi. Bugün sizlere onları anlatmak istedim. Çünkü onları kalbimde sakladığımı fark ettim. Çünkü onlar en değerli hazinelerim. Onlar olmasa belki kurumuş bir gül gibi solup giderdim. Tüm yaralarıma boyun eğerdim. O halde en derinlerden bahsedelim. Bilmelisiniz ki en acı gününüzde bile denk geldiğiniz bir gülümseme, tüm gününüzü güzelleştirebilir. Kışa dönmüş dünyanıza, biranda bahar gelebilir. Gerçekten bazı insanların varlıkları, ruha iyi gelen bir tütsü   gibi. Bir iç çekişinizle her hücrelerinize yayılıyorlar. Onların sevgisi o kadar güçlü işte. Bende hayatı boyunca, bazı insanlardan kolay vazgeçemeyenlerdenim. Ama ait olmadığım yerde de kalmayı pek tercih etmem. Fakat bahsettiğim insanlar, hep bulunduğum yerlere renk katan kanatsız melekler.  Kolay güvenen biri değilim ama bu insanlara ilk görüşte sarı...

  Her insanın maskeleri vardır. Ancak o kusursuz maskelerini, kendilerini güvende hissettikleri insanların yanında indirirler. Buna bir nevi kendilerini korumak için bir duvar yöntemi diyebiliriz. Aynı bahar öncesi saklanan çiçekler gibi çünkü her şey mevsimini bekler. Sen beklemeyi bilirsen maskeler kalkar, duvarlar yıkılır, doğru insanı bulur ve onu bir roman gibi okursun. Gözlerine baktığında en derinlerini keşfedersin. Hatta bu öyle bir keşif olur ki, kendini bazen İbiza kıyıları gibi sonsuz kıyılarda bile bulabilirsin. Sıcacık bir kumsal da hayallerine yürürken... İnsanlar seni olduğun yerden, böyle istedikleri her yere sürükleyebilirler işte. Çok muazzam bir olay değil mi? Sevgi ve güven tüm duvarlarımızı kaldırır. Bunu sakın unutmayın.  🌸 Esra Tengilim Merhabalar... Bu hafta da kelimelerimizi sevgili Andromeda verdi. Böyle bir etkinliğe katılmama vesile olan herkese özellikle de Deeptone Teşekkür ederim. Umarım bende kelimeleri diğer arkadaşlar gibi etkileyici kullan...

 Şimdilerde kim bilir kimlerin sığındığı yağmuruna, şemsiye oluyorsun. Bakıyorum da fotoğraflarda ne kadar da mutlusun. Sanki hayatında hiç olmamışım, yaptıklarını unutmuşsun gibi. Sahi kötü insanlar çekinmeden nasıl bakarlar aynaya. Mesela yeni bir güne nasıl başlarlar ya da başlarını gece nasıl rahatça yastığa koyarlar?  O kalple nasıl hayatta kaldın? Bilirsin ömrümün  bir kaç yılını kaybettim. Bir hiç uğruna diyemem. Sevgi bir hiç değildir çünkü. Ama sen bunu da bilmezsin. Sonuçta hayatta tek başarısı kalp kırmak olan biri nereden bilebilir ki sevgiyi ? Merak etme artık kızmıyorum sana. Acının gömleğini yırttım. Sevgimi küle çevirdim. O küllerden bir çok sevgi doğdu. Şimdi gökyüzü daha güzel. Senin yüzünden ördüğüm duvarları,  artık  yıktım . Seni de zaten çoktan affettim. Hikayelerimin sonunda hep ben ağladım ama bu sefer en çok ben güleceğim ve artık en güzel ben sevileceğim. Yeni insanlarla çok güzel diyarlara seyahat edeceğim. O ağlayan gözlerim, hep güle...

  Ve kadın, adamı çok sevmişti. Öyle bir sevgiydi ki bu soranlara, ''Ben onunla göz göze geldiğimde gökyüzüne bakıyor gibi hissediyorum. ''derdi. Adam böyle bir kadını kaybetti işte. Ne acıklı bir son değil mi ? Kalbine kelepçelediğin, gözlerini sevdiğin o insana buz gibisin artık. Bir mucize olmuş ve sen onu bir serçeyi avuçlarından bırakır gibi boşluğa doğru serbest bırakmışsın. O da neyi kaybettiğini bile fark etmeden, başka dallara konmak için bir hevesle uçmuş, gitmiş. Ama gerçek hayatta kuş değiliz ki her şeyi unutalım bir ıslık çalıp geri getirelim ya da önlerine bisküvi kırıntıları koyup kendimizi sevdirelim. Keşke her şey bu kadar basit olsaydı. Ama insanlar söz konusu olduğunda hayat bu kadar basit değil işte...  Peki sonra kadına ne oldu diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Kadın başkalarından kalan sevgi artıklarına hiçbir zaman razı olmadı. Kadın kendine olan saygısını seçerek en doğru olanı yaptı. Canı başlarda çok acısa da en doğru zamanda vazgeçti ve yıllardı...

  O halde bir tutam da sevgiden bahsedelim. Sevgi o kadar güçlüdür ki ağlayarak kapattığın defterleri, gün gelir gülerek açarsın. Bazı şeyleri hatırlamak istersin, aklı zorlarsın. Bir nevi baharın başlangıcıdır bu. Hayatın boyunca kalbinde bir sürü çiçek büyütürsün. Onlara gözün gibi bakarsın. Sonra teker teker hayatındaki insanlara dağıtırsın. Kimisi soldurur kimisi yanına çiçekler koyup sana çiçek bahçesi sunar.  Ama iki sonuçta da öğreneceğin çok şey vardır. Çünkü sevgi öğretir.  Karşındaki insanların gülüşüne bile farklı bir anlam yüklersin. Onları defalarca sevebilirsin. Çünkü sevgi her şeye anlam katar böyle de muazzam bir şeydir.  Bir şarkıda duymuştum; ''İnsan, en yakınından yenilirmiş sevince.'' Bu sözü ilk duyduğumda biraz üzülmüştüm ama yenilginin de en güzeli diye düşünmüştüm. Çünkü ne olursa olsun birini ya da bir şeyi sevmiş olmak,  bazen yıpratsa da çoğu zaman kalbe iyi gelir. Bu yüzden canı çok acısa da insan hep sevmek ve güzel sevilmek ister....