Acının Sessizliği...
Bitmeyen bir gündü. Acı insana has bir duyguydu ve zaman,hayatla birlikte bunu çok güzel bir şekilde öğretiyordu. Aniden yarım kalmışlık,insanın üstüne gölge gibi çökmüş ve buz gibi soğuk gözleriyle bana doğru bakıyordu. Hayaller,hayatlarla yüzleşmiş,her yer sessiz olmasına rağmen,içimizde koca bir fırtına kopuyordu. Ama diğer taraftan umuda tutunmak için ellerimizi en yükseklere,göklere uzatıyorduk. Çünkü yaratan hiçbir acıyı boş yere vermezdi. Belki bu bizi büyütecekti. Belki de daha güzel ve mutlu yarınlar için ön hazırlıktı. Belirsizliğin içinde kaybolmak gerekiyordu. Bende öyle yaptım. Kaybolmayı seçtim. Esra Tengilim