Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

 Ah benim çocukluğum ne de güzel sakindi her şey. Yaşamak öyle heyecanlıydı ki. Dostluklar,sevgiler ne kadar da saf ve güzeldi. Yaşamdan aynı tadları alamıyoruz şimdilerde. Güneş o zamanlarda ki gibi umutla doğmuyor. Çiçekler eskisi gibi güzel kokmuyor. Şarkıların bile bir anlamı yok artık. İnsan bazen kaybolduğu zamanları özlüyor. Kendi içinde kaybolduğu zamanları... Keşke bazı küçük anlarda kalabilseydik. Mutlu, sorunsuz, samimi insanların olduğu zamanlarda. İnsanlar da çok farklı artık. Büyüdükçe her gün başka yüzleriyle tanışıyorsun. Her gün başka hayal kırıklıkları... Çok yorucu. Yaşam sadeliğini kaybetti. Eski dostlar ile aynı masada,her şeyin aynı olduğu zamanlara döndüğünde bunu daha iyi anlıyorsun.  Esra Tengilim 

  Aslında asıl mesele şu ; vücudun toprağa kavuştuğunda, arkanda yinede ruhunu hayatta tutacak bir şeylerin olmalı. Mesela insanlar gülüşünü, gözlerini,kalbe dokunan güzel sözlerini, sevgini en çokta merhametini hatırlamalı. Yani güldüğünde doğan güneşin, gözlerin kapandığında sönmesin. Bir yerlerde güzel hatırlanmaktan daha mükemmel ne olabilir ki? Düşünsene insanlar arkandan ne güzel severdi, sevgi doluydu ya da sevmişti diyorlar muazzam. O yüzden sana ne kadar kötülükle gelirlerse gelsinler sen iyiliğinden, sevginden ödün verme. Ruhuna nefes ol. Gülüşlerinden ve sevmekten asla vazgeçme. Şimdilerde evet insanları sevmek, hayata rağmen gülümsemek çok zor. Ama bir yerlerde hala sevilmeyi hakeden insanlar var. Zaten onların hatırına dönüyor mu dünya? Yaşarken bir şey yapamasanda bir yerlerde güzel bir hatıra olarak kal. Esra Tengilim