Bir Asırlık Çöküş
İnsan en çokta kendine haksızlık yapıyor. Boş yere zamanını,bencil insanlar için harcıyor. Kendinden çok karşısındakini düşünüyor. Sevdikleri için,sevmediği şeyler yapıyor. Sonunda da ruhunu kendi elleriyle öldürüyor. Bu hikaye çok tanıdık geldi değil mi? Sessizliğimizin bile bir bedeli var bu hayatta. Üstüne çok gelirler. Çünkü içindeki öfkenin ne kadar olduğunu merak ederler. Oysa ateşle oynamakla birdir bu. Yıllardır hep böyle oldu. İlk kendilerine değer verenlerden vazgeçtiler. Hep sessiz insanların üstüne gittiler. Oysa insanlar güçsüz olduklarından değil,kalp kırmaktan korktukları için susarlardı. Ama şimdi şahsen ekstra birde yorulduğum için susuyorum. Dürüst olayım öfkemden çok korktuğum zamanlarda oldu. Zorla kendimi,hislerimi susturduğum zamanlar... Ne günlerdi diyorum. Fakat keşke tutmasaydım kendimi,hislerimi. En azından ruhum böyle can çekişiyor olmazdı. Ah ah kendimizle nasıl hesaplaşacağız gerçekten merak konusu...