Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

  Bir hikayenin tam ortasında kalmış gibi hissediyorum. Ne hikayenin başını hatırlıyorum ne de sonunu merak ediyorum. Yorgunluk tüm hücrelerime işlemiş. Sessizlik sırdaşım olmuş ama mutsuz değilim, sadece bu aralar biraz hissizim. Kalbimin hirasına çekildim öylece düşünüyorum işte. Arada sorular soruyorum kendime. Mesela sizde farkında mısınız? Etrafınızdaki herkes anlayış bekliyor ama kimse karşısındakini anlamaya çalışmıyor. İnsanlar nefes alıyor ama ruhları ölüyor, öldürülüyor. Bu yaşam dediğimiz döngü, öyle tutarsız işte. Sonra kendime dönüyorum, bir zamanlar bırakın o kıyamadığım gemileri, yakmışım koca limanları da bıkmışım her şeyden ve biran bile düşünmemişim. Bilmeden yüklerimden kurtulmaya o zamanlardan başlamışım. Ruhumu yaşatmak için, bana iyi gelmeyen ne varsa bu yüzden artık hemen vazgeçiyorum. İnsanlardan, hayatlardan... Bu noktaya gelmek biraz zaman aldı ama ruhum gülümsemeye başladı artık ve bunu bilmek kalbime iyi geliyor. B iliyor musun ? Şaşırtıcı gelecek belki ...

Sonra hayattan öğrendim ki kime ne kadar tolerans gösterirsen, ondan o kadar nankörlük geliyor ve insanlar yaptığın her iyiliği vazifen gibi görmeye başlıyor. Sonunda karşında kocaman bir kin büyütüyorsun. Böylece onlara iyilikten çok kötülük yapmış oluyorsun. Kim için kendini değiştirirsen, sonunda sadece onu değil, kendini de kaybediyorsun. Herkesin gönlünü göreyim, kimse kırılmasın derken kendi gönlünü kırıyorsun ve ruhunu yoruyorsun. İşin kötü yanı solmaya başlıyorsun. Orta yolu bulalım derken yoldan çıkıyorsun ve olan yine sana oluyor. Çabaladığın keşke yanına kar kalsa ama o bile olmuyor. Kalbim böyle yorgun işte. Ama yine de Allah sabrını ve gücünü veriyor. Burası son, yeter dediğimde bile bir ışık gösteriyor. Zaten hayata da o ışıklar sayesinde tutunuyorsun. Gerçekten de o kimsenin hakkını kimsede bırakmıyor. ''Yolun gidişatı güzel değil ama umarım sonu güzeldir.'' Esra Tengilim