Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

  Gülüşleri hediye olan insanlar vardır hayatta. Herkesin hayatına denk gelmezmiş öyleleri. Zaten dünya onların hatırına döner. Zaman onların yanında durur.  Yaşamak onlarla güzel olur. Gerçekten bir kere sevgiyi yada sevmeyi tadanlar bunu çok iyi bilir. Düşündüğün zaman basit bir döngüdür. Sevgiyle yaşayanlar, sevgiyle yaşatırlar.  Mutluluğun sırrı da budur aslında. Sen ne kadar sevgini hayatta tutarsan,  sevecek bir şey bulursun. Hayatta gerçekten sevilmeye değer bir sürü insan var. Şimdilerde kendilerini gizleseler de incinmekten korktukları için. Haklılar dışarıda ruhumuzu zehirlemeye çalışan nice akrep varken nasıl güvenebiliriz ki yeni nesil insanlığa? Eskiden bende böyle düşünürdüm ama bir yerden başlamak lazımmış. Çünkü o akrepler her zaman olacaklar. Bizi zehirlemek için bir çok fırsat kollayacaklar fakat panzehir bizim içimizdeyken bize ne kadar zarar verebilirler ki. O yüzden sadece gülümseyin. Nerede, kime hediye olacağınızı, iyi geleceğinizi bilemezsiniz...

  V icdanım öyle rahat ki. Yıllardır içimde hissettiğim her boşluk, daha güzelleriyle doldu. İnsan bir kere kendi can acısını iyileştirmeyi öğrendiğinde, hiçbir yaradan korkmuyor. İnsan en çok kendi kendine yetmeyi öğrenince, kimseye ihtiyacı da kalmıyor. Uzun zamandır hiçbir şey için kendimden ödün vermediğimi fark ettim. Enerjimi ve dengemi bozan her şeyden her insandan vazgeçtim ve biran bile pişman olmadım. Belki bu durum çevremdeki sayıları azalttı ama beni daha güçlü ve huzurlu biri yaptı. Bu yüzden kendimi bulduğum insanları sevdim. Yüzümü güldürmeyen insanlar için ağlamayı bıraktım.  Şimdilerde kalbime iyi gelen, beni yormayan insanlarla yoluma devam ediyorum ve bu yol o kadar güzel ki, dönüp arkana bakmaya bile gerek duymuyorsun çünkü biliyorum ilerisi hep çiçekli bahçeler, manzara gerçekten muazzam... Esra Tengilim 

Uyusam geçer mi? Bir acıya tam alıştık derken hiç beklemediğim yerden yaralandım. Acının ne tesellisi ne de çaresi var. Biliyorum buna da alışmak zorundayız. Bir çiçeğin daha solduğunu kabul etmek inan bana çok zor. Hayatı deli dolu yaşayan, neşesiyle ışık saçan birini toprağa yakıştıramıyorsun. Diyecek bir şey de bulamıyorsun. Konuşarak anlatamadıklarımı, yazarak anlatıyorum. Bu yüzden bilmelisin ki gerçekten ölüm gidene değil, geride kalana zor. Bu yangın sönmez. Ancak yanmaya alışırsın. Son bir kaç ayda bunu öğrendim. Tahmin etmezdim böyle bir ani gidişi. Daha yaşayacak çok güzel yarınların vardı.  Biliyor musunuz? Acıdan kaçsanızda o sizi mutlaka buluyor. O yüzden yüzleşmekmiş en iyisi. Bilmiyorum bu acı ya yok edecek yavaş yavaş bizi ya da daha güçlü biri yapacak. Sabır diliyorum hepimize. Seni çok özleyeceğim ve sadece gülüşünü hatırlayacağım. Hayatım da ilk defa o buz gibi odanın önüne gittim ama son kez yüzüne bakamadım.  İnan güzel hatırlamak için. Affet olur mu?...