Geri Dönüş

 Sevmezdim eskiden bu şehri. Grisi üstüme çökerdi. Her güne bıkkınlık ile başlardım. Neden uyandım dercesine. Sonra manzaralarıma başka pencerelerden bakmayı öğrendim . Sevdiğim her şey buralarda bir yerlerdeymiş gibi hissettim. Sessizce gülümsemeyi öğrendim. Yollarda açan çiçekleri sevdim. İnsanları izledim, ânın telaşını hepsinin gözlerinde gördüm. Farklı düşünmeyi öğrendim. Yıktım o eski duvarları.  Fark etmeden böylece büyüdüm sanırım ve anladım ki şehrin bir suçu yok. İnsan kendi karanlığını içinde taşıyor. Büründüğü psikoloji ya deniz kenarına yada uçurum kenarına götürüyor. Seçim yapabilirsen yaşıyorsun yada kaybediyorsun. Ama her şey yine insanın kafasının içinde sakladıklarına çıkıyor işte. Böylece kafanın içindekilere fırsat verirsen, aynanın karşısında ki istediğin biri de olabiliyor yada nefret ettiğin biride. Kendin hariç şehirleri suçlamak da bu yüzden işte. Oralarda ki karanlık anılar şehre bambaşka bir elbise dikiyor ve sen dikene değil oluşan elbiseye kızıyorsun.

Esra Tengilim