Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

      Kaçmayı hiç bilemedim ben. Yalanlarla avutamadım kendimi. Gerçeklerin canımı acıtacağını bilsem de o tokatları sevdim. Ne düşünüyorsam söyledim. Korkmak ne demek bilmedim. Nasıl hissediyorsam öyle yaşadım bu hayatı. Acı mı da sevdim gülüşümü de. Yeri geldi hatalarım için aynadakine de bağırdım yeri geldi kendime sımsıkı da sarıldım. Bir şeyi seviyorsam söylemekten, hissettirmekten hiç korkmadım ve eminim 7'den 70'e hep böyle olacağım, böyle kalmak için savaşacağım. Güzel olduğuna inandığım her şeye gönülden bağlıyım. Yenilgilerime rağmen bak hala hayattayım.  Gülüşlerimi değişmem biri için dökülen göz yaşına. Üzülüyorum arada insanlar için harcadığım yıllara. Ama aldığım dersleri görünce bir kere daha seviyorum kendimi. Ben kaybetmeyi bilmem çünkü kazanmak için oynamam bu dünya oyununu. Gerçekten hissedenler anlar, anlatılanları. Anlamayanların ise bir önemi yok artık. Hayat bir şekilde öğretiyor çünkü istesen de istemesen de. Kendini kaybetme. Geçmişini unutma...

 Sevmezdim eskiden bu şehri. Grisi üstüme çökerdi. Her güne bıkkınlık ile başlardım. Neden uyandım dercesine. Sonra manzaralarıma başka pencerelerden bakmayı öğrendim . Sevdiğim her şey buralarda bir yerlerdeymiş gibi hissettim. Sessizce gülümsemeyi öğrendim. Yollarda açan çiçekleri sevdim. İnsanları izledim, ânın telaşını hepsinin gözlerinde gördüm. Farklı düşünmeyi öğrendim. Yıktım o eski duvarları.  Fark etmeden böylece büyüdüm sanırım ve anladım ki şehrin bir suçu yok. İnsan kendi karanlığını içinde taşıyor. Büründüğü psikoloji ya deniz kenarına yada uçurum kenarına götürüyor. Seçim yapabilirsen yaşıyorsun yada kaybediyorsun. Ama her şey yine insanın kafasının içinde sakladıklarına çıkıyor işte. Böylece kafanın içindekilere fırsat verirsen, aynanın karşısında ki istediğin biri de olabiliyor yada nefret ettiğin biride. Kendin hariç şehirleri suçlamak da bu yüzden işte. Oralarda ki karanlık anılar şehre bambaşka bir elbise dikiyor ve sen dikene değil oluşan elbiseye kız...