İçimdeki Ses (2)

  İnsan hayat da en çok kendine geç kalır. Oysa en çok kendine ihtiyacın varken nasıl da ihmal edersin kendini ? Eskiden kalabalık bir hayat isterdim. Kendimi sevmediğim için, kalabalığın içinde kim olduğumu unutabileyim diye. Biraz unuttuğum oldu tabi. Ama kendisini unutan hayatı nasıl anlasın ki ? İnsan nasıl yapıyor kendine onca haksızlığı akıl alır gibi değil. Şimdiki aklım ile o zamanlarda yaşasaydım kendi elimden tutar, sonsuzluğa koşardım. Düştüğümde ağlardım, içimin acısını gülüşlerimle saklamak yerine...Sürüklemezdim ruhumu oradan oraya. İşte bir gün bir cesaret geçtim aynanın karşısına, sen dedim kendini sevmeyecek kadar ne yaptın da herkesin hatasına şevkat ile sarılırken, kendi küçücük hatan da kendini ittin uçurumlara ? Kolay değildi kendine itiraf etmek, bazı şeyler ile yüzleşmek. Ama iyi geliyor. İçindekini hatırlamak iyi geliyor...

 Şunu sakın unutmayın hayat da en çok hatayı kendinize yaparsınız. İnsan bu hayat da bir kendine acımaz. Eğer gerçekten yaşamak istiyorsanız önce kalabalıklarınızdan kurtulun. Kendinizle tanışın. Gücünüzü hissedin mesela ben eğer mutlu olacaksam, bugün önüme bir dağ çıksa hiç düşünmem yıkarım. O güç içimizde. Ruhumla tanışınca onu gerçekten çok sevdim ama en çok gülümseyişimi sevdim. Orada gerçekten bir hayat var. Onca fırtınaya rağmen sebep olan kelebeğe sevgiyle bağlandım. Canım acısa da dün yazılan ne varsa bugün hepsini yaktım. Her şeye yeniden başlamak için. Konuşarak anlatamadığım her şeyi içimden anlattım gökyüzüne. Yer gök inlese de beni ben yapan o puslu havaları da sevdim. Elimden gelen ne varsa yaptım. Yeri geldi bir ömrü hiç gelmeyecek olana adadığım gerçeğini yüzüme tokat gibi çarptım. Yine olsun yine yaparım. Eğer kendimi bulacaksam kaybettiklerime asla acımam. Çünkü hayat denilen bu oyunun kuralları böyle. Devam edecek...

Esra Tengilim