İçimdeki Ses (1)

Gençliğimin en güzel yıllarıydı. O zamanlar bir insanı sevmenin, ne kadar acı verebileceğini öğrenmemiştim. Evet belki biraz çocuktum. Yüzüme vuran rüzgarı sever, kuşları seyrederdim. Kafamın içinde bir salıncak kurup, yükseldikçe deli gibi hayaller kurardım. Sonra sessizce dalıp giderdim uzaklara... Merakla beklerdim geleceği. Çünkü geçmişte hiç hayal kırıklığım olmamıştı ve o zamanları yaşarken bunun kıymetini hiç bilmedim. Birde eskiden şimdiki gibi değildi insanlar. Seven tüm benliğiyle sever, kalp kıran gönül almasını bilirdi. Çaba ve emek vardı her şeyden önce. Düşündüğüm zaman eski bir şarkı gibi o yıllar. Hala her hecesi aklımda ama artık sesi açacak cesaretim yok gibi. Aslında di’li geçmiş de yaşamayı sevmeyenlerdenim fakat geçmişte mutlu olduğum şeyler de vardı. Yüzümü güldüren şeyler, sımsıkı sarılırken veda ettiğim hisler... Hatırlıyorum da güneşin doğuşuna sevindiğim günler vardı, bir gülüşü görmek için heyecanla kalktığım sabahlar... Çünkü samimiydi yaşamak ve sıcacıktı insanlar. Belki kimisinin ayakkabısı kıyafetleri sahteydi ama ruhları gerçekti. Sevmediğim insanların bile sevgisizlikleri gerçekti. 

Gerçekten yaşadığımı hissettiğim bir hayat vardı. İnandığım şeylerin peşinden koşmaktan hiçbir zaman yorulmazdım. Bir şeyi gerçekten istiyorsam onun için mücadele eder ve sonunda alırdım. Heyecanımı kaybetmemek için elimden geleni hala yapıyorum ama şimdilerde maalesef biraz yorgun gibiyim. Biliyor musunuz? Gönül yorgunluğu, beden yorgunluğundan daha ağırdır. Bunu bana zaman öğretti. Düşlerimi geri verseler keşke. Keşke bugünler umut ettiğim gibi olsaydı.

 Sonra birden mi oldu bilmiyorum ama dünya değişmeye başladı. İnsan başını unuttu, sonunu görünce hayret etti. Oysa felaketler bir anda olmazdı ki. Nasıl göremedim bugünlerin elimden gidişini.  Unutmayın hayatta sebepler vardır, birde sonuçlar. Sebepleri göremedik yada görmek istemedik şimdi de sonuçlara razı olmamaya direniyoruz. Belki de gerçekler işimize gelmiyor, bilmiyorum. Hatırladığım tek şey, tüm bu kaosun insanları sevmek ile başladığı. Evet ben bir kibrit yaktım onlar ise ciğerimi. Ama buna felaket demek de acımasız olur. İnsanlara güvenmeyi hep çok istedim. Onların eline hep malzemeyi ben verdim. Çoğunu hak ettiğinden fazla sevdim. Bu yüzden kendi değerimden eksilttim. Zamanla acılarımla tükenebilecekken, daha güçlü bir insan olmaya karar verdim. Belki de hayatımda aldığım en önemli karar buydu. Zaten bir noktadan sonra kendinize dönünce, artık hafiflediğinizi hissediyorsunuz ve zamanla siz ne kadar iyi olursanız, iyi insanlar da sizi daha kolay buluyor. Tüm yorgunluklarınız azalıyor ve doğru insan oluyorsunuz. Aslında hayatınızda iyi kötü bulunan herkese teşekkür etmeniz gerek. Sizi siz yapan şeylerin temeli o insanlar. Bugün bir karakteriniz bir duruşunuz varsa bu aldığınız dersleri, iyi anlamanızdan dolayı. Kimseye küsüp kırılmayın. Sizi yıpratan her şeye gülümseyin ve yolunuza devam edin. Geriye dönüp bakarsanız ilerleyemezsiniz. Eğer hikayeniz güzel bitsin istiyorsanız önce kendinizi sevin. Çıktığınız bu yol sizi çiçekli bahçelere götürecek. Evet biraz zorlanacaksınız, dikenlere takılacaksınız ama hayat da ne kolay oluyor ki. Nefes almanın bile zor olduğu bir çağda yaşıyoruz. Bir şeylerin kolay olmasını beklemek tamamen bir hayal ürünü. Acı ama gerçek. 

Hepimiz uzun bir yoldan geçiyoruz. Kimimizin yolu çok engebeli ama sonu çok güzel kimimizin ise düz bir yolu olsa da sonu karanlık. Yani o zamanlar bunu göremeyecek kadar kördüm. İnsan büyüdükçe bazı şeyleri daha net anlıyor. Mesela artık bir insanı sevmenin bir mucize olduğuna inanıyorum. Birini tüm hücreleriyle sevmek, gülümseyişine bir ömür sığdırmak kolay değilmiş. Eksikliğini hissettiğin insanların acısı bunu öğretiyor. Biliyor musunuz? Ben bir insanı sevmekten asla pişman olmadım. Üzüldüğüm şeyler oldu ama geçeceğini bildiğim yaraların beni yıpratmasına izin vermedim .Çünkü hayatımıza giren her insan bizlerde bir parçalarını bırakıyorlar ve o parçalar birleştiğinde çok daha kararlı ve güçlü bir birey oluyorsun. O yüzden pişmanlık duymak zaman ve ruh kaybından başka bir şey değil. Evet hayal kırıklığım dediğim insanlar yüzünden benimde duvarlar ördüğüm zamanlar oldu. Ama bu duvarları kendime olan inancımla yıktım.  Devamı gelecek...

Esra Tengilim