Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

   İnsan hayat da en çok kendine geç kalır. Oysa en çok kendine ihtiyacın varken nasıl da ihmal edersin kendini ? Eskiden kalabalık bir hayat isterdim. Kendimi sevmediğim için, kalabalığın içinde kim olduğumu unutabileyim diye. Biraz unuttuğum oldu tabi. Ama kendisini unutan hayatı nasıl anlasın ki ? İnsan nasıl yapıyor kendine onca haksızlığı akıl alır gibi değil. Şimdiki aklım ile o zamanlarda yaşasaydım kendi elimden tutar, sonsuzluğa koşardım. Düştüğümde ağlardım, içimin acısını gülüşlerimle saklamak yerine...Sürüklemezdim ruhumu oradan oraya. İşte bir gün bir cesaret geçtim aynanın karşısına, sen dedim kendini sevmeyecek kadar ne yaptın da herkesin hatasına şevkat ile sarılırken, kendi küçücük hatan da kendini ittin uçurumlara ? Kolay değildi kendine itiraf etmek, bazı şeyler ile yüzleşmek. Ama iyi geliyor. İçindekini hatırlamak iyi geliyor...   Şunu sakın unutmayın hayat da en çok hatayı kendinize yaparsınız. İnsan bu hayat da bir kendine acımaz. Eğer gerçekten yaşa...

Gençliğimin en güzel yıllarıydı. O zamanlar bir insanı sevmenin, ne kadar acı verebileceğini öğrenmemiştim. Evet belki biraz çocuktum. Yüzüme vuran rüzgarı sever, kuşları seyrederdim. Kafamın içinde bir salıncak kurup, yükseldikçe deli gibi hayaller kurardım. Sonra sessizce dalıp giderdim uzaklara...   Merakla beklerdim geleceği . Çünkü geçmişte hiç hayal kırıklığım olmamıştı ve o zamanları yaşarken bunun kıymetini hiç bilmedim. Birde eskiden şimdiki gibi değildi insanlar. Seven tüm benliğiyle sever, kalp kıran gönül almasını bilirdi. Çaba ve emek vardı her şeyden önce. Düşündüğüm zaman eski bir şarkı gibi o yıllar. Hala her hecesi aklımda ama artık sesi açacak cesaretim yok gibi.  Aslında d i’li geçmiş de yaşamayı sevmeyenlerdenim fakat geçmişte mutlu olduğum şeyler de vardı. Yüzümü güldüren şeyler, sımsıkı sarılırken veda ettiğim hisler... Hatırlıyorum da güneşin doğuşuna sevindiğim günler vardı, bir gülüşü görmek için heyecanla kalktığım sabahlar... Çünkü samimiydi yaşamak ...