Kalbe Dokunmak (tengilimesra)

Özlüyorum. Biliyorum yokluğunun üzerinden aylar geçti ama özlemenin zamanı yokmuş. Bende bu duruma diğerleri gibi alışırım sandım fakat acı geçmiyor sadece bağışıklık kazanıyormuş. Bazen aniden aklıma geliyor yüzün, gülümseyişin ve sesin. Bende gerçekten çok derin izler bırakmışsın ki seni unutmayı istemiyorum ve öğrendim ki giden her insan bizden de bir şeyler götürüyor. Aklıma düştüğün her an dualarımdasın. Biliyorum ölüme söyleyebilecek bir şey yok. Doğduğumuzda belli olan bir şeye şaşırmak da garip ama yine de bu gerçeğe alışamıyorum. Keşke zamanında  seni çok sevdiğimi daha fazla  dile getirseydim. İşte hayatımızdaki kayıplar, geç kalmalarımızı aydınlığa çıkarıyor. Ertelediğimiz her şey bir gün yakamıza yapışacak. Ertelemeyin ne yaşamayı ne de sevmeyi... Gezin o güzel kırları, koklayın en güzel çiçekleri yapmak istediğiniz her şeyi yapın. Sevmekten korktuğunuz insanları sevin. Nefes alıyorken artık hiçbir şeye geç kalmayın. Esra Tengilim 

  Sahi hatırlıyor musun ilk kimi sevdin yada onu sevdiğinde ki o saf duyguyu, çabanı? Yanından geçip gittiğinde kalp ritminin nasıl değiştiğini, o heyecanını ? Peki ya onunla göz göze geldiğinde utanıp, pembe olan yanaklarını, arkadaşlarının fark edip gülüştüğünüz zamanları ? Güneşin bir anlamı olduğu zamanlardı.. Ne de çok mutluyduk. Üstelik o zamanlar karşındakinin seni sevmesine gerek yoktu. Çünkü sen onu, içinde yaşatıyordun ve bu bir yük değildi. Dostların hata da yapsan hep yanında olurlardı. İnsanların soğuk duvarları yoktu. Herkese özgürce kalbini açabiliyordun. Ne ara her şey bu kadar anlamını yitirdi? Çoğu şeyi nasıl unuttuk? Hislerimiz nasıl öldü? İnsanlar nasıl bu kadar kötü bir yaratığa dönüştü? Hiç anlamadım. Söylerler ki geçmiş, bugün ve yarının içindeymiş. O halde bizler geçmişi unutarak, bugünü ve yarını nasıl yaşıyoruz? Düşünsene artık heyecanlanmanın bile bir lüks olduğu bir dünyadayız. Çok korkunç değil mi ? Sihire inanmam ama sanki biri hafızamızı silmişte, güz...