Yol

Düşe kalka gittiğim bu yolları seviyorum aslında. Dizlerim kanıyor ama iyileşeceğini bildiğim yaralar için üzülmüyorum artık. Evet bu yüzden çoktandır hayal kırıklıklarıma da üzülmüyorum. Çünkü gereksiz beklentiler insanın ruhunu yoruyor. Gereğinden fazla yüklenen değerler içimizi tüketiyor. Geriye sadece dikenli yollar ve yorgunluk kalıyor. Ama biliyor musun? İnsan kendini sevince, karşısına ne çıkarsa çıksın, gittiği yollarda güzelleşiyor. İşte bu yolculukların öğrettiği en güzel şey buydu. Yıllardır soldurmadığım gülüşlerimin eseri bunlar işte. Şimdilerde o yolculuk da hissettiğim bir şarkı gibi geliyor hayatım. Dinlemekten bıkmadığım, bazen sıkıldığım ama yine de vazgeçemediğim bir şarkı gibi. Yolun mu güzelliğinden şarkının mı bilmem ama yaralarıma rağmen yaşamak güzel şey. Bu noktaya gelmek için ruhuma çok devrim yaşattım. Nice duvarlar ördüm, çok kaleler yıktım. Çoğu zaman kendimi haksız yere hırpaladım. Ama sonunda kendi yolumu buldum ve kendime döndüm. Artık yaralanmaktan, o yollara çıkmaktan korkmayın. Sadece sonunun güzel olacağına inanın ve kendinizi şarkının ahengine bırakın. Umarım yollarınızın sonu mutlu biter.

Esra Tengilim