Eksikler ile Yaşamak

 

Tam 1 yıl olmuş dün. İnsan eksikleri ile yaşamayı da öğreniyor. Sevdiğin birini sonsuzluğa uğurlamak zorunda kalınca, bazen kendini de bırakıyorsun o yolda. Neşeler eksik, gülüşler kısıtlı, hep bir hüzün sürekli kapıda oluyor. Ama yaşıyorsun bir şekilde işte. Sonuçta bu dünya bize ait değil, herkes misafir. Bir gün bizlerde kalkıp gideceğiz bu masadan, önceden gidenler gibi. Ama gittiğimiz de arkamızda güzel gülüşler bırakmak daha önemli. Biliyor musun? Ben, beni mutlu eden ne varsa sımsıkı sarılıyorum artık ve seni düşündüğüm zaman, kalbimde hala çiçekler açıyor. Bir son ancak bu kadar sonsuz bir sevgi bırakabilirdi. Ve o sevgi öldürdüğü kadar hayatta da tutuyor. Böyle muazzam bir ikilem. Unutmak zor ama insan kendisini tamamlayan güzellikleri nasıl unutsun ki? 

Esra Tengilim