Gökyüzüme...
Gecenin sessizliği duyamadığım adını fısıldardı, bilmediğim yüzünü görürdüm gökyüzünde. Yıldızlar umutla parlardı. Sanki hep bir şey söylemek istiyorlardı. Sonra birden derin bir nefes aldım. Sanki ilk defa yaşadığımı hissediyormuş gibi. Öyle garip öyle heyecanlı... Yine yolum, yoluna düşüyor bu aralar. Tanıdık bir gülümseme arıyorum ıssız sokaklarda. Ama yine de korkuyorum. Bilirsin ateş de yürümek gibi birini tam anlamıyla sevmek istemek. İnsan her insanda yanamaz işte. Bu yüzden her gördüğünü de sevemiyor işte. Şimdi beni iyi dinle. Kalbini ver söyleyeceklerime. Lütfen eğer geldiğinde yüzümde çiçekler açtıramayacaksan günüme doğma. Olurda o sonsuz yolda başka ışıklarla karşılaşırsan, gördüğün her ateş, güneş olmayabilir bunu sakın unutma. Her ateşin aydınlattığı gibi çok yaklaşırsan canını acıtacağını bil. Her mavinin insanı yaşattığı gibi sonu da olabileceğini hatırla. Suyla yaşayan insan, bir yudum su da ölebiliyorsa, bu hayatta hiçbir şeye şaşırma. Şimdilerde kim olduğunu bilme